Son yıllarda gelişen teknolojiyle birlikte hava yolu taşımacılığında önemli gelişmeler yaşanmış ve bu gelişmeler sonucunda yolcu ve yük taşımacılığında hava yolu taşımacılığı daha fazla tercih edilmeye başlanmıştır. Gerek uluslararası ekonomik gelişmeler gerekse kültürel gelişmeler, havayolu taşımacılığının işlem hacmini artırmıştır. Ancak uluslararası havayolu taşımacılığında yaşanan hukuki sorunlarda ortak hukuk normlarının geliştirilememesi, mevcut normların uygulamasında gözlenen farklılıklar nedeniyle, uluslararası hukuk sorunları aşılamamaktadır. Bu sorunlar çerçevesinde uluslararası alanda atılan ilk adım, 1929 tarihinde yapılan Varşova Konvansiyonu'dur. Bu Konvansiyon hükümlerinin güncel hukuk sorunlarına karşı yetersiz kalması neticesinde, 1955 tarihinde Lahey Protokolü, 1971'de Guatemala City Protokolü ve 1975'te Montreal Protokolleri hazırlanarak yürürlüğe girmiştir. Daha sonra bu düzenlemelerin tamamı Varşova Lahey Konvansiyonu adı altında birleştirilmiştir. Ancak bu sistemdeki karışık uygulamalar ve ülkelerin hukuk normlarıyla yaşanan çelişkiler nedeniyle hava yolu taşımalarında yeknesaklık sağlanamamış, bu karışıklıkların giderilmesi için 1999 yılında Montreal Konvansiyonu yürürlüğe girmiştir. Türkiye, Montreal Konvansiyonuna 2011 yılında taraf olmuştur. Ancak Varşova Lahey Konvansiyonu'ndaki karışıklıkların ve sorunların giderilmesinde Montreal Konvansiyonu da yeterli olmamıştır.
Taşıma ve Sigorta Hukuku Serisi'nin altıncı kitabı olan "Havayolu Taşımacılığında Taşıyıcının Sorumluluğu (Kurallar, Yükümlülükler ve Uygulamalar) isimli eserde; hava yolu taşıma sözleşmesi kapsamında taşıyanın ya da taşıyanın çalışanlarının fillerinden kaynaklanan, yolcunun ölümü veya yaralanması, bagaj veya yükün hasarı ya da zıyaı, yolcu, yük ve bagaj taşımalarındaki gecikmeler gibi durumlarda ve konuyla ilgili tazminat davalarında, taşıyanın sınırlı ve sınırsız sorumluluğu hakkında ulusal ve uluslararası hukuk normlarına göre değerlendirmeler sunulmuştur.
