Uzaktan çalışma, 4857 sayılı İş Kanunu’nun 14. maddesinin 4. fıkrasında “işçinin, işveren tarafından oluşturulan iş organizasyonu kapsamında iş görme edimini evinde ya da teknolojik iletişim araçları ile işyeri dışında yerine getirme esasına dayalı ve yazılı olarak kurulan bir iş ilişkisi” olarak tanımlanmıştır. Ancak bu düzenleme İş Kanunu’muza yaklaşık 13 yıl sonra dâhil olan atipik bir çalışma biçimdir. Uzaktan çalışmada diğer tipik yahut atipik çalışmalardan farklı olarak klasik anlamdaki işyeri kavramı yer almadığından sözleşmenin tarafları hak ve yükümlülüklerini uzaktan çalışmanın oluşturduğu yeni koşullara göre kullanmak durumundadır. Tarihsel gelişim sürecinde ise uzaktan çalışma sanayileşme sürecini tamamlayan ülkelerde önemli bir yer kaplamaya başlamış olup ülkemizde de pandemi ile birlikte uzaktan çalışmaya bir yönelim oluşmuştur. Çalışmamızda özellikle uzaktan çalışmanın diğer çalışma biçimlerinden farkı ortaya konulmuş, uzaktan çalışmanın klasik işyeri kavramına havi olmadığı gözetilerek bu çalışma biçiminin işçi ve işveren ilişkisinde oluşturduğu farklı görünümler irdelenmiş, tarafların tipik iş sözleşmesinde karşılaşması muhtemel sorunlar uzaktan çalışma yönünden yeniden değerlendirilmiş ve yüksek lisans tez çalışmama konu olmuştur.
